| Վարպետ պահի, իջնող կա.... Մեր հայրենական սոցիոլոգները որպես կանոն իրենց սոցիոլոգիական հետազոտությունների օբյեկտ են ընտրում կամ այն թեմաները որոնք "մոդեռն" են ` գլոբալիզացիա, ինտերնետ, սոցիալական ցանցեր, միգրացիա, կամ էլ այն ոլորտները որտեղ փող կա` գնհատող հետազոտություններ, քաղաքական հետազոտություններ և այլն: Իսկ ուր մնաց սոցիոլոգական հին ու բարի անմեղ ու ազնիվ թեմաները.... Ինչու ոչ մեկ չի ուսումնասիրում երթուղային տաքսին` սոցիոլոգիական պրիզմայի ներքո: Իմ կարծիքով երթուղային տաքսին այն վայր է որտեղ առավելագույնս կուտակվում են միջին թվաբանական հայաստանցիները` ուսանողներ, տնային տնտեսուհիներ, գործազուրկներ և դեռևս Հայաստանում բնակվող բանվորներ... ովքեր են նրանք` "մարշուտկայի ժողովուրդը", ոչ մի սոցիոլոգի մտքով չի անցնում ուսումնասիրել, թե կայանք են շատ օգտվում այդ տրասնպորտից թե տղամարդիկ, կամ որքան հաճախ են մարդիկի ստանում ուրիշի փոխարեն: "Երթուղային կյանքի" քանակական բնութագրիչները բազմազան են և նրանց ուսումասիրությունը ժամանակային կտրվածքով կարող է ցույց տալ ընդհանուր հասարակության բարոյահոգեբանական փոփոխությունների մասին` օրինակ ժամանակի ընտացքում որքան ով է փոխվում երիտասարդների կողմից ծերերին ու կանանց իրենց նստելատեղը զիջելու խաճախականությունը: Երթուղային տաքսին իր փոքր տարածության մեջ լայն դաշտ է որակական սոցիոլոգիական մեթոդների կիրառման համար: հարգելի ուսանողներ մեկդ գրեք այս թեմայով...
|